Interview met Alie Kuiper: Behoorlijk Rood!

Op bezoek bij Alie Kuiper

Dinie Veld, Korrie Spoor en Paula van Eerden van de subafdeling Meppel bezochten onlangs
Alie Kuiper, een 89-jarige krasse dame uit Meppel, die sinds haar trouwen een trouwe aanhanger is van de PvdA. We spraken met Alie over haar herinneringen aan de afdeling Rode Vrouwen in haar jonge jaren. We zijn benieuwd naar haar verleden in de partij. Het werd een gezellige middag met thee en zelfgebakken koek.

Hoe was het om deel uit te maken van de Rode Vrouwen?

“Het was altijd gezellig,” begint Alie met een glimlach. “We hadden niet veel nodig om plezier te hebben. Samen met andere vrouwen gingen we fietsen, bedachten we meerdaagse uitjes naar bijvoorbeeld het NIVON-huis in Havelte, er waren lezingen en boekbesprekingen. Eigenlijk waren we toen nog geen Rode Vrouwen, maar gewoon vrouwen die de hele dag thuis aan de slag waren en ons organiseerden voor gezellige, maar ook leerzame zaken. Het was nog in de tijd dat vrouwen verplicht waren te stoppen met werken eenmaal getrouwd. Ook bezochten we de vergaderingen van het Gewest. Daar hadden we ook tijd voor! Nu is dat anders volgens mij”.

Alie maakte heel duidelijk deel uit van een stille generatie die zichzelf onderwees en ontwikkelde.

Hoe ziet u de wereld nu in vergelijking met vroeger?

“De wereld is enorm veranderd,” zegt Alie met een zucht. “Er is nog steeds ongelijkheid, maar de armoede die ik vroeger heb gekend, en velen met mij, is er niet meer. Mijn moeder was weduwe en had alleen mij, een nakomertje, nadat mijn oudere broers en zussen waren uitgevlogen. Ze kon geen beroep doen op enige uitkering, soms was er een aalmoes van de kerk. Ikzelf moest al op 12-jarige leeftijd, na slechts enkele jaren lagere school, werken bij een knorrige oude man. Ik verdiende een grijpstuiver en voelde me vaak gecontroleerd, hij verstopte bijvoorbeeld dubbeltjes onder een zware loper die in de gang lag. Die gaf ik braaf aan hem wanneer ik eentje vond. Uiteindelijk kreeg ik door dat hij ze daar had neergelegd. Ik zei hem dat wanneer ik de volgende keer weer dubbeltjes vond, ik ze in mijn eigen zak zou steken. Helaas, dubbeltjes lagen er vervolgens nooit meer. Toen hij ook nog mee naar boven wilde om de zware dekens van het bed te halen bij het verschonen, besloot ik dat het tijd was om te vertrekken. Op naar het volgende karwei”.

Hoe ben je eigenlijk in contact gekomen met het rode gedachtengoed?

“Toen ik jong was en de jongens van de SDAP  met enige regelmaat voorbij zag lopen in hun blauwe broek met rode kiel, had mijn moeder commentaar. Ze had helemaal niks op met die rooien.
Toen ik vervolgens verkering kreeg met zo’n rooie was ze helemaal niet blij, maar met mijn Ab ben ik toch mooi getrouwd, Ab was een sociaaldemocraat in hart en nieren! En zo zag ik de andere kant, je inzetten voor mensen die het nodig hebben. Het was hard nodig, toen!”

Alie was en is een bevlogen vrouw. Een dame die weet wat ze wil en wat vindt van zaken. Ze weet van wanten, heeft haar mond op de goede plek, maar gaat nog altijd gebukt onder die paar jaar lagere school. Het lijkt nog steeds wat te doen met haar waardigheid. Zo vertelde ze dat ze ooit is weggelopen van een vergadering van de partij waarin een dame een oproep deed aan de zaal om zich aan te melden voor de functie van bestuurslid. De voorzitster gaf aan dat ‘vrouwen met uitsluitend lagere school’ niet geschikt waren voor deze functie. Alie kan er, terecht, nog steeds kwaad om worden. Ze stapte onmiddellijk uit de vergadering. En ondanks dat ze met 2 andere vrouwen in de auto naar Assen was gereden om de vergadering bij te wonen, pakte ze de trein terug naar Meppel. Haar medereizigers lieten haar gaan. Het plaagt haar nog.
__________________

Ken jij een partijlid met een mooi, of juist minder mooi verhaal uit vervlogen tijden? Iemand die ons kan vertellen wat toen, misschien net als nu, nodig is om weer een sterke en sociale wind te laten waaien? Neem vooral contact op: [email protected]